تشنج یک اختلال عصبی (سیستم عصبی مرکزی) است. در این حالت، تعدادی از سلول های عصبی موجود در مغز سیگنالهای غیر طبیعی تولید می کنند و الگوی طبیعی فعالیت عصبی را تحت تأثیر قرار می دهند. فعالیت مغز غیرعادی می شود و باعث ایجاد دوره هایی از تشنج، اسپاسم عضلانی و گاهی اوقات از دست دادن هوشیاری وتغییردر رفتارو احساسات فرد می شود. تشنج ممکن است گاهی تهدید کننده زندگی باشند.

حملات برحسب نوع تشنج علائم مختلف دارند، مثلا فرد می تواند بیهوش شود، اسپاسمهای عضلانی یا حرکات منظم و لرزش مانند در اندام ها داشته باشد یا دچار حرکات اتوماتیک وار شود یا اینکه توهم بینایی یا بویایی یا چشایی و ..داشته باشد یا یک طرف بدن بدون بیهوشی دچار حرکت غیر ارادی شود.

در حدود 60 الی 70 درصد علت خاصی برای آن یافت نمی شود و در بقیه موارد کاهش یا افزایش برخی مواد مثل قند، کلسیم، منیزیم و ... یا عفونت های مغزی، تومور وآبسه مغزی، سکته، ضربه های سر، مسمومیتهای دارویی، تب، مالفورماسیونهای کورتیکال و ... می تواند دلیل آن باشد.

در برخی بیماران عواملی مثل بیخوابی، گرسنگی طولانی، استرس، نور خصوصاً نورهای چشمک زن و نور گوشی تلفن یا تلویزیون، الکل، برخی غذاهای به اصطلاح با مزاج سرد و افزایش درجه حرارت می تواند حملات را افزایش دهند.

همه بیمارانی که بیش از یک بار تشنج دارند یا بیمارانی که یک بار تشنج داشته اند، در شرایط خاصی مثل شغل فرد وسندرومهای خاص تشنجی و ... نیاز به درمان دارویی دارند.

قطع دارو باید تدریجی و تحت نظر پزشک باشد قطع ناگهانی دارو توسط خود بیمار خطرناک و ممکن است باعث حالتی به نام صرع پایدار شود که در این حالت فرد دچار تشنج با زمان طولانی تر و خطر جانی نیز دارد.

بله در این بیماران پس از بستری در بخش پایش صرع و ثبت تشنج ها، درصورت یافتن کانون تشنج در برخی از موارد می توان جهت جراحی بیمار و برداشتن کانون تشنج اقدام کرد. در بیمارانی که امکان جراحی رزکتیو وجود ندارد می توان از روش های کمکی دیگر مثل (VNS) Vagal nerve stimulation یا Deep brain stimulation (DBS) و غیره بهره برد.